هم قبیله

تند می تپد،
اگر دقیق تر بگویم
شاد می تپد قلبم
همپای رقص های شبانه ات،
من و تو
یک قبیله ی خوشحالیم
که در آغوش یکدیگر
سفر می کنیم.


سعید شجاعی

هفت ، شش ، نودوسه

گل گلی کوتاه

سرم را روی دامن ات
فرود می آورم،
و این زیبا ترین شیوه ی
یک سقوط اضطراری است.

سعید شجاعی

شش ، شش ، نودوسه

سرخ

این شعر ها  

با سیلی سرخ می شوند،

نمی خواهم از غیبت بوسه هایت 

بویی ببرند. 

سعید شجاعی 

سی و یک ، پنج ، نودوسه 

تلخی

تلخ شده ام،
آنقدر که با نبودنت
دیگر لب به لبخند نزدم.


سعید شجاعی

بیست و شش ، پنج ، نودوسه 

جغرافیای سفر

ونیز 

جوی آبی کوچک است 

در همین محله 

که همیشه از کنارش 

عبور می کنی، 

پاریس 

جدول خیابانی است 

که تو کودکانه  

روی آن راه می روی 

و تمام سرزمین های شمالی 

حیاط کوچک خانه ای است 

که تو را به تماشای بارش برف 

دعوت می کند، 

سرزمین خورشید 

جایی است 

که تو صبح هر روز 

چشمانت را از خواب می گیری، 

تو تمام جغرافیای سفر را 

در حول دامن ات جمع کرده ای 

و من مسافر خوشبخت 

تک تک لحظه های تو ام. 

سعید شجاعی 

بیست و چهار ، پنج ، نودوسه 

مردادی

مرا به مرداد محدود نکن،

این مرد مردادی
هر روز در حرارت آغوشت
متولد می شود.


سعید شجاعی

بیست و سه ، پنج ، نودوسه 

تندیس

لمس می کنم 

تو را 

همچون تندیسی 

که پیکر تراش اش را 

نوازش می کند. 

سعید شجاعی 

بیست و دو، پنج ، نودوسه 

دستگیر

دستم را بگیر،
جایی بیرون از این شعر

آنقدر از تو دورم
که نزدیک گریه رسیده ام،
دستم را بگیر
در این شعر
 فقط دستم را بگیر.


سعید شجاعی

بیست ، پنج ، نودوسه  

لبخندش

به سیاست مداران بگویید 

دست به کاری نزنند، 

خاور میانه 

روی خطوط لبخندش 

آرام گرفته است. 

سعید شجاعی 

هفده ، پنج ، نودوسه 

صندلی

خودم را جای تو گذاشته ام،
شگون ندارد
جایت خالی بماند.


سعید شجاعی

چهارده ، پنج ، نودوسه 

خصوصیت

چشم هایت

چند ویژگی دارد 

که بی برو برگرد 

کار دست آدم می دهد. 

سعید شجاعی

سیزده ، پنج ، نودوسه 

خوش اقبال

از آمدنت دستپاچه می شوم

و هنوز نمی دانم 

باید کجای دیدنت بخندم 

در چه هوایی حالت را بپرسم  

یا در چه زمانی عطرت را نفس بگیرم، 

این مرد غمگین

فقط نبودن تو را خوب بلد است. 

سعید شجاعی 

دوازده ، پنج ، نودوسه 

جیب خالی

اگر باور نداری

جیب هایم را بگرد،

من تمام احساسم را 

به پای چشم های تو ریخته ام. 

سعید شجاعی 

یازده ، پنج ، نودوسه 

آبشار

به شانه ات می ریزد، 

گاهی بافته 

گاهی بسته 

گاهی رها... 

به شانه ات می ریزد 

زلفی که برای دست هایم 

وسوسه انگیز است. 

سعید شجاعی 

ده ، پنج ، نودوسه