شوکا در خانه

به خانه که بر می گردم

در خورجینم برایت 

کمی از سیب های حوا 

چند خوشه برنج خوش یمن 

یک بسته ستاره ی تازه نفس 

مقداری دلتنگی 

و یک دسته از گلهای معطر می آورم،  

شوکا 

تو که در خانه ای 

انگار زمین قوت می گیرد 

و آسمان با آن هماهنگ تر است، 

شوکا تو که در خانه ای 

انگار بهار در میان فصلها سرک می کشد
و در اطراف ما هر روز گلی تازه می شکفد. 

از دور که خانه را می بینم 

نفسم بند می آید که این بار 

چگونه به استقبالم خواهی آمد 

و با کدام زبان مهربانی ات صدایم می کنی، 

آه شوکا 

چه باشکوه زیبایی،  

تو را می بینم و از یاد می برم 

که چگونه قرار بود ببوسمت،

دوست دارم همین طور بی سر و صدا 

مانند یک دیوار که محرم راز ات 

مانند یک پنجره و محلی برای دلتنگی های کوچک ات 

مانند یک گلدان و حافظ زیباترین گل های تو باشم، 

تو مانند فرشته ای مهربان در داستان پینو کیو 

به زندگی ام پا نهاده ای.
شوکا نمی شود از چشمان مهربانت پنهان شوم
و چه خوب است در آغوش کشیدنت
و بوسیدن لبانی که به دوست داشتتنت لب گشوده است،
عطر تو در شریان زندگی ام می پیچد
و تنم با دستان مهربانت آرام میگیرد،
شوکا در آغوشت رام می شود
زخم هایی که پیش از تو سرکش بودند
و چه فراوان دردهای جانکاهی
که در سایه ی چشمانت از یاد برده ام.
شوکا در خانه همه چیز خوب است
لباس هایم بوی عشق می دهند و آغوش
کتاب هایم خواندنی شده اند
و برودتی مطبوع
در اتاق هایش جربان دارد.
شوکا
در خانه که هستی
انگار خدا هم روزی چند نوبت
دلتنگمان می شود
و دوست دارد به دیدارمان بیاید.
آه شوکا چه رسم خوبیست
که تو را درانتهای هر شب
به تلافی تمام سالهای دور از تو
در آغوش گیرم و نفس کشم.

سعید شجاعی
پانزده، ده، نودوسه