عبور

پشت پلک هایت پرسه می زنم
و مانند سایه ای
که روی دیوار مانده است،

گیر کرده ام جایی 

که راهی به آن ندارم،
و تو هر روز
هر روز
هر روز
می شکنی خط نگاه مرا عبور
و عبور می کنی از نم گسترده ی چشمانم. 

سعید شجاعی 

هفت، ده، نودوسه 

بیاموزم

مرا یاد بگیر 

که تو را حفظ کرده ام 

و از یاد نمی برم. 

سعید شجاعی 

پنچ، ده ، نودوسه  

حرف مردانه

به آن مردک بگویید برود
و مثل یک مرد با رویای خویش خوشبخت شود،
به آن مردک بگویید
که دارد به جای من
کنار او زندگی می کند.

سعید شجاعی
یک، ده، نودوسه

فیزیک دلتنگی

این شعریک بهانه جویی نیست،
به اثبات رسیده است
و در چندمین قانون نیوتن
به صراحت نوشته شده
که دوری ات نسبتی مستقیم
با دلتنگی ام دارد.

سعید شجاعی

بیست و هشت، نه، نودوسه 

دو وجب

خوشبختی
چند وجب بیشتر نیست
و از آغوشم آغاز می شود
هنگامی که تو را در بر می گیرم.

سعید شجاعی

بیست و پنج، نه ، نودوسه 

وطن

غربت نشین ِ قصه های دور 

این تن وطن توست،

به من باز گرد.

سعید شجاعی

نوزده، نه، نودوسه 

تغییر

امروز پاییز است،

تعجب نمی کنم که فردا

با خنده ات بهار شود.

سعید شجاعی 

سیزده، نه ، نودوسه 

هویدا

به  چشم هایت  خیره مانده ام، 

انگار خسته که می شوی 

قسمت تازه ای از زیبایی ات 

آشکار می شود. 

سعید شجاعی 

یازده، نه، نودوسه 

خونبازی

ما را تمام عمر دوانده اند

همچون مرکبی 

که  همیشه در مسابقه

بازنده می شود، 

ما را تمام عمر دوانده اند 

و ما هر روز بیشتر 

خود را باخته ایم، 

من لجام گسیخته ام  

دیگر مهم نیست که چقدر 

روی زنده بودنم شرط خواهند بست، 

من سرکش تر از آن شده ام  

که سواری دهم 

این فرومایه گان بی شرم را، 

اکنون در نفسم خشم 

و در رگان تنفر می جوشد... 

آری برادر 

ما را تمام عمر دوانده اند، 

بس کن قانون سر به راهی را. 

سعید شجاعی 

نه ، نه ، نودوسه 

مبتلا

روزی چند نوبت 

باید از یادت پرهیز کنم  

و ای کاش قرص هایم می فهمیدند  

که این اجتناب هیچگاه 

از دلتنگی ام نخواهد کاست، 

من بیش از شعور علم 

به تو مبتلا گشته ام. 

سعید شجاعی  

 

هفت ، نه ، نودوسه 

  

 

باران پاییزی

تجربه ی غمگینی ست
باران پاییزی،
برای چشمانی که در تقویم
هر روز پاییز است.


سعید شجاعی

چهار، نه، نودوسه 

سازگاری

جای من اینجا نیست، 

دوری از تو 

با من سنخیتی ندارد.

  

سعید شجاعی 

سی ، هشت، نودوسه 

یاد

برای رفتن 

چمدان نمی خواهم، 

آنچه که لازم است را 

در دل دارم.  

سعید شجاعی 

هفده، هشت، نودوسه 

پانتومیم

این شعر

یک پانتومیم غمگین است
که دست روی دست گذاشته
و به تو فکر می کند.


سعید شجاعی

دو، هشت ، نودوسه 

قتلگاه

دوری از تو
مرا سر به نیست می کند
 و دلتنگی می داند که چرا این جاده ها
مرگ بار ترین خطوط جهانند.


سعید شجاعی

بیست و سه ، هفت ، نودوسه

تحت تعقیب

دست از تعقیب عاشقانه هایم بردارید،

بگذارید در شعرهای پاییزی ام 

اندکی با او خلوت کنم.

سعید شجاعی

بیست ، هفت ، نودوسه 

مرگ و میر

تنهایم نگذار، 

این روزها آدمها 

با بهانه های ساده ای می میرند.

سعید شجاعی 

هفده، هفت، نودوسه 

کوتاه

از وقتی که کوتاه کردی
دست هایت را از موهایم
دیگر هیچ رنگی
به من نمی آید.    

سعید شجاعی

شانزده، هفت، نودوسه 

آغاز

بگذار برای همه چیز 

دیر شود،

دلم قرص است  

که مرا،  

درست و  سر وقت 

دوست خواهی داشت. 

سعید شجاعی 

سیزده، هفت، نودسه  

چرخش

نگرانم که این دوری

مختصات مرا در آغوشت 

جا به جا کند. 

سعید شجاعی

دوازده، هفت، نودوسه 

بی چتر

تمام حرف پاییز این است 

که این باران 

چتر نه،    

تو را می خواهد. 

سعید شجاعی 

نه، هفت، نودوسه 

عطر رویا

پنجره رو به پاییز باز است 

و چشم که می بندم عطر تو 

در فضای خانه می پیچد، 

انگار یک نفر آرزو های مرا 

با چشم های بسته 

برآورده می کند. 

سعید شجاعی 

دو، هفت، نودوسه

فاصله

بیا به روزهای خوب
کوچ کنیم،
این روزها
دست های من
به زلف های تو نمی رسد.

سعید شجاعی

بیست و نه ، شش ، نودوسه

با مادری

بیا و در حق واژه هایم 

مادری کن، 

این شعر ها 

با من میانه ی خوبی ندارند. 

سعید شجاعی 

بیست و سه ، شش ، نودوسه 

رگ خواب

رگ خواب من
جایی ست که لب هایت
مرا می بوسد.

سعید شجاعی

بیست و یک ، شش ، نودوسه 

شوکا و خوشبختی

نمی خواهم تو را
با دنیا پیوند بزنم
اما باورکن
آسمان ِ دیشب
آمدنت را نوید داده بود،
نسیم سراسیمه
به جنگل رسید
و شمعدانی ها
بی وقفه می خندیدند،
باور کن نمی خواهم تو را با دنیا پیوند بزنم
اما دیدم که ماه دریا را آب و جارو می کرد
و من از نبض زمین
دانستم که قدم هایت
لحظه به لحظه
کم می کند این فاصله را.

صبح
پیش از طلوع خورشید
نفسی گرم بر ایوان خواب و خیال پیچید
و سایه ای بلند و باریک
بر من از نزدیک تابید،
من در حجم نگاهش غرق شدم
و از میان فریاد و فغانم
از میان اشک و لبخندم
از میان تمام تنهایی ام
تا او دویدم.

من پس از سی سال دوری
چقدر سخت
کلام را بر لبهایم پیش از بوسه
مقدم شمردم و با صدایی لرزان گفتم :
سلام شوکا جان.

من و شوکا دلتنگی هایمان را
در آغوش هم گریستیم
و خندیدیم شوق چشمانمان را،
ما در واپسین روزهای تابستان
همراه با جشنواره ی عشق  پاییز شدیم
که افتخاری گردد
بر بی آبرویی این سالها،

من هنوز به خاطر دارم که باید
با تمام وجود
محو تماشایش بنشینم
و انار دان کنم،
برایش از بیرون
یک شاخه گل
به همراه هر چه که لیست کرده
بیاورم،
از چای دم کرده اش
حض ببرم
و هر شب پیش از خواب
و در لابه لای لالایی های شبانه ام
اسمش را بی هوا بخوانم
تا با جواب جانم اش
یک دل سیر آرام گیرم.

شوکا جان
آنقدر نبودنت را گریسته ام
که به اشک های شوقم مشکوکم
که مبادا بوی غروب و غم بدهند،
شوکا آنقدر دلتنگی ات را زندگی کرده ام
که دلم دیگر به حرف چشمانم گوش نمی دهد
و در یک قدمی نفس هایت
هنوز دلتنگ تو ام.

شوکا کنارم بنشین
همینجا در دست رسم،
می خواهم عطرت را
نفس بگیرم
و با دستانت
باور کنم که قرار است
این تن رنجور آباد گردد،
به من بگو که لب هایت
با لبهایم کنار می آید
و چشم هایت همیشه
همین گونه مهربان است.

شوکا
سی سال خستگی
در خواب هایم سنگینی می کند،
خمیازه هایم را ببخش
که صدایت
مرا به آرامش وا می دارد
و من دست و پا بسته تر از آنم
که با تو
خوشبخت نباشم.

سعید شجاعی 

صبح تهران

تهران شهر کوچکی است،
نبودن تو را نتوانست
در هیچ خیابانی پنهان کند.

سعید شجاعی

شانزده ، شش، نودوسه 

بازیگوشی

چشمانم روی چهره ات 

بازیگوشی می کنند  

و این لبخند کودکانه که بر لب دارم 

شوق آموختن یک بازی جدید 

از لب های توست. 

سعید شجاعی 

ده، شش ، نودوسه 

هم قبیله

تند می تپد،
اگر دقیق تر بگویم
شاد می تپد قلبم
همپای رقص های شبانه ات،
من و تو
یک قبیله ی خوشحالیم
که در آغوش یکدیگر
سفر می کنیم.


سعید شجاعی

هفت ، شش ، نودوسه

گل گلی کوتاه

سرم را روی دامن ات
فرود می آورم،
و این زیبا ترین شیوه ی
یک سقوط اضطراری است.

سعید شجاعی

شش ، شش ، نودوسه

سرخ

این شعر ها  

با سیلی سرخ می شوند،

نمی خواهم از غیبت بوسه هایت 

بویی ببرند. 

سعید شجاعی 

سی و یک ، پنج ، نودوسه 

تلخی

تلخ شده ام،
آنقدر که با نبودنت
دیگر لب به لبخند نزدم.


سعید شجاعی

بیست و شش ، پنج ، نودوسه 

جغرافیای سفر

ونیز 

جوی آبی کوچک است 

در همین محله 

که همیشه از کنارش 

عبور می کنی، 

پاریس 

جدول خیابانی است 

که تو کودکانه  

روی آن راه می روی 

و تمام سرزمین های شمالی 

حیاط کوچک خانه ای است 

که تو را به تماشای بارش برف 

دعوت می کند، 

سرزمین خورشید 

جایی است 

که تو صبح هر روز 

چشمانت را از خواب می گیری، 

تو تمام جغرافیای سفر را 

در حول دامن ات جمع کرده ای 

و من مسافر خوشبخت 

تک تک لحظه های تو ام. 

سعید شجاعی 

بیست و چهار ، پنج ، نودوسه 

مردادی

مرا به مرداد محدود نکن،

این مرد مردادی
هر روز در حرارت آغوشت
متولد می شود.


سعید شجاعی

بیست و سه ، پنج ، نودوسه 

تندیس

لمس می کنم 

تو را 

همچون تندیسی 

که پیکر تراش اش را 

نوازش می کند. 

سعید شجاعی 

بیست و دو، پنج ، نودوسه 

دستگیر

دستم را بگیر،
جایی بیرون از این شعر

آنقدر از تو دورم
که نزدیک گریه رسیده ام،
دستم را بگیر
در این شعر
 فقط دستم را بگیر.


سعید شجاعی

بیست ، پنج ، نودوسه  

لبخندش

به سیاست مداران بگویید 

دست به کاری نزنند، 

خاور میانه 

روی خطوط لبخندش 

آرام گرفته است. 

سعید شجاعی 

هفده ، پنج ، نودوسه 

صندلی

خودم را جای تو گذاشته ام،
شگون ندارد
جایت خالی بماند.


سعید شجاعی

چهارده ، پنج ، نودوسه 

خصوصیت

چشم هایت

چند ویژگی دارد 

که بی برو برگرد 

کار دست آدم می دهد. 

سعید شجاعی

سیزده ، پنج ، نودوسه 

خوش اقبال

از آمدنت دستپاچه می شوم

و هنوز نمی دانم 

باید کجای دیدنت بخندم 

در چه هوایی حالت را بپرسم  

یا در چه زمانی عطرت را نفس بگیرم، 

این مرد غمگین

فقط نبودن تو را خوب بلد است. 

سعید شجاعی 

دوازده ، پنج ، نودوسه 

جیب خالی

اگر باور نداری

جیب هایم را بگرد،

من تمام احساسم را 

به پای چشم های تو ریخته ام. 

سعید شجاعی 

یازده ، پنج ، نودوسه 

آبشار

به شانه ات می ریزد، 

گاهی بافته 

گاهی بسته 

گاهی رها... 

به شانه ات می ریزد 

زلفی که برای دست هایم 

وسوسه انگیز است. 

سعید شجاعی 

ده ، پنج ، نودوسه 

روزمره

باید حول و حوش تو باشم، 

رفتار تو 

تماشایی ترین 

اتفاق روزمره ی من است. 

سعید شجاعی 

نه ، پنج ، نودوسه

مطلوب

عشق رفتار عجیبی دارد،
چنان مطلوب در آغوشت می کشد
که انگار پیش از این
هیچگاه نوازش نشده ای.


سعید شجاعی

هفت ، پنج ، نودوسه

بعید

همه آرزو دارند
من تو را،
و از میان این نداشته ها
تو بعید به نظر می آیی.


سعید شجاعی

سه ، پنج ، نودوسه 

پدر و مادر

نمی دانستم آرزوهای کودکی
برآورده می شوند،
کاش به جای بزرگ شدن
آرزو می کردم
که دیگر پدر و مادرم پیر نشوند.

سعید شجاعی


دو ، پنج ، نودوسه

پیله

مرا یاد مرگ نیاندازید، 

من از سر زمینی آمده ام 

که مرگ هر روز 

زیر گوشهایم فریاد می شد، 

از گذشته ام یاد نکنید 

اتفاقات بدی را پشت سر گذاشته ام، 

من به اندازه ی یک زندگی 

کابوس دیده ام 

و از هر اتفاقی می ترسم، 

من از دلشوره های مداوم خسته ام 

بگذارید در بی خبر ترین نقطه ی دنج جهان 

پیله ام را بنا کنم، 

شاید روزی نشان تان دادم 

که با زخم های بسیار هم می توان پروانه شد، 

می شود پرواز کرد. 

سعید شجاعی 

یک ، پنج ، نودوسه  

رسم

به چشم نمی آید

کسی که از تو 

چشم بر نمی دارد.


سعید شجاعی

یک ، پنج، نودوسه 

رسانا

آب رسانای خوبی نیست،

من تمام احساسم را با دریا 

در میان گذاشته ام
و تو هنوز نیامدی.  

سعید شجاعی 

سی و یک، چهار، نودوسه 

طعم غم

لعنت به تمام کافه ها

که هنوز نتوانستند 

تو را رو به روی من بنشانند. 

سعید شجاعی 

سی ، چهار ، نودوسه 

مرز

هیچگاه آدم وطن پرستی نبودم،
شبانه خاورمیانه  را
به قصد آغوشت ترک خواهم کرد.


سعید شجاعی

بیست و نه ، چهار، نودوسه

استجابت

چه عطر خوبی گرفته اند 

گلهای چادرت، 

انگار لبانت 

مستجاب کرده است 

دعاهای مرا. 

سعید شجاعی 

بیست و هشت ، چهار، نودوسه 

دوست داشتنی

آنگونه دوستم بدار
که دوست دارم
دوست داشته شوم.

سعید شجاعی

بیست و شش، چهار، نودوسه

دلواپس

با من حرف بزن 

از شمار کسانی که دوستت دارند 

هیچ کس به اندازه من 

دلواپس ِ آرامش تو نیست. 

سعید شجاعی 

بیست و پنج ، چهار ، نودوسه 

دلبندک

بخند کودکم، 

من در این زندگی 

بسیار گریسته ام، 

تو در این قصه 

لبخند باش. 

سعید شجاعی 

بیست و چهار ، چهار ، نودوسه 

دستبند

به خیابان ها بگویید 

پاییز امسال هم عاشقانه نخواهد بود،

دست و پای رویاهای ما را 

سفت و سخت بسته اند. 

سعید شجاعی 

بیست و سه ، چهار ، نودوسه 

راه حل

حالا که همه پای میز مذاکره اند،
بگویید دلتنگی را نیز
از راه دیپلماتیک حل کنند.


سعید شجاعی

بیست و دو ، چهار ، نودوسه

جنگجو

تو با من صلح طلب چه کرده ای
که اینچنین به خون
دوست دارانت تشنه ام؟

سعید شجاعی

بیست و یک ، چهار، نودوسه 

کاشف

جمعه ها کاشف شوم
و لحظه به لحظه
به تو پی می برم.

سعید شجاعی

بیست ، چهار ، نودوسه

دسته بندی

زن ها دو دسته اند،
یک بخش تویی که نیستی
و  بخش دیگر آن
برایم مهم نیست.


سعید شجاعی

بیست ، چهار ، نودوسه

شعر ناتمام

حال این شعر خوش نیست،
می خواست عاشقانه باشد
تو نبودی و پر از دلتنگی شد.


سعید شجاعی

نوزده ، چهار، نودوسه 

پوسندگی

عمری به دلتنگی گذشت
تا دریابم که انسان
موجودی فلزی است،  

هر چه بیشتر بگرید  

زودتر می پوسد. 

سعید شجاعی

هیجده ، چهار، نودوسه

طلبکار

به خوشبختی دعایم کردند
و دنیا تو را به من
بدهکار شد.

سعید شجاعی

هفده ، چهار ، نودوسه 

عجیب

انسان ها عادت های عجیبی دارند،
در بهترین قسمت شب به خواب می روند
در لذت بخش ترین قسمت خواب بیدار می شوند
و در زیبا ترین قسمت روز دلتنگ می شوند،
انسان ها عادت های عجیبی دارند
اما وای به حال روزی
که بدانند دوست شان داری.


سعید شجاعی

شانزده ، چهار ، نودوسه

باریکه راه

آنچنان زیبایی
که دوست دارم با تو
کارم به جاهای باریک بکشد.

سعید شجاعی

پانزده، چهار، نودوسه

بی شعــ وــــر

دیگر از تو شعر نمی گویم، 

مردم شهر طوری نگاهت می کنند
که انگار
تمام عاشقانه های مرا از بر اند.

سعید شجاعی

چهارده ، چهار، نودوسه 

تقویم هجری

سفر سرآغاز تاریک ِ تاریخ است 

و هنوز در تقویم هجری ما 

رفتن ادامه دارد. 

سعید شجاعی 

سیزده ، چهار ، نودوسه 

نا عاشقانه

دیگر از تو خبری نیست،
و شعرهای عاشقانه ام
با این حقیقت کنار آمده اند.


سعید شجاعی

سیزده، چهار، نودوسه 

سیل بند

در تابستان

آب را سهیمه بندی نکنید،

ما از دردهای پاییزی خود
 به قدر کفایت 

بغض برای باریدن داریم.


سعید شجاعی

یازده ، سه ، نودوسه 

آرزوها

چه مغموم اند رویاهایی
که بی سرانجام،
در ذهن خسته ی ما
پیر می شوند.

سعید شجاعی


یازده ، چهار، نودوسه

نگران

لعنت به تمام کسانی که می دانند
تو بدون شعر های من
همچنان زیبایی.


سعید شجاعی

نه ، چهار ، نودوسه

جامانده

حسی از من
در لا به لای خنده های کوتاهت،
در کنج غم چشمانت،
در امتداد پریشانی گیسویت،
در چین بلند لباست...
نمی دانم کجا،
اما حس مهمی از من
پیش تو جا مانده است.

سعید شجاعی

سی ، سه ، نودوسه

لبریز

تنهایی مرا پرنده ی بی پر 

درخت بی برگ 

ماهی بی آب می فهمد،  

تنهایی من 

لبریز از نبودن توست. 

سعید شجاعی 

هفت، چهار، نودوسه

عادی

پرنده پرواز می کند 

باران می بارد 

باد می وزد

خورشید می تابد 

و تو دل می بری، 

دلبری 

خاصیت طبیعی توست. 

سعید شجاعی 

شش، چهار، نودوسه

شانه به شانه

بر این شعر شانه می کشم

که از عطر گیسوان تو
پریشان شده است.

سعید شجاعی

سی ، سه ، نودوسه

به سر

چیز عجیبی نیست عزیزم
همه می توانند بدون من سر کنند،
شگفت اینجاست
که چرا بی تو به سر نمی شود.

سعید شجاعی

بیست و هفت، سه ، نود و سه  

روز بد

چشمت روز بد نبیند،
همه ی روزهای من
بی تو بد شده اند.

سعید شجاعی

بیست و شش، سه ، نود و سه

پرپر

این پرپر زدن بی هوده نیست، 

کبوتران شهر نامه رسانان نسلی اند       

که عادت به  سکوت دارند. 

سعید شجاعی 

بیست و پنج، سه، نود و دو 

آیات

سایه ای در من
نماز آیات نبودنت را
هر شب
تکبیرة الاحرام می گوید.


سعید شجاعی

هشتده، سه ، نودوسه 

کودک

همیشه که نباید مرد بود،
گاهی دوست دارم
چون کودکی گمگشته
به آغوش امنت پناه برم
و ساعت ها آرام بگیرم.

سعید شجاعی

شانزده،سه، نودوسه

وقار

بهار چه با وقار
روی گلبرگ ها قدم می زند،
همچون مردی
که از یک قرار عاشقانه
باز می آید.

سعید شجاعی

مرگ

فکر کردن به بعضی چیزا باعث میشه که هیچ وقت نتونی به جواب درستی دست پیدا کنی. به طور مثال تولد یا مرگ. شاید چون تولد ذاتن شادی بخشه کمتر بهش فکر شده اما مرگ دست کم برای من یه فرآیند پیچیده ست. همیشه احساس می کنم می تونه هر لحظه اتفاق بیوفته، خیلی دور نیست و چه منطقی پشت هر مرگ وجود داره؟
اینا چیزاییه که گاهی از پشت ذهنم میاد بیرون و مهم نیست که چقدر بهشون فکر کنم، قطعن به هیچ نتیجه ای نمی رسم، تنها چیزی که می تونم کمی خودم رو آروم کنم اینه که با بعضی چیزا فقط میشه کنار اومد و هیچ کاری هم از دست ما ساخته نیست.
آدما می میرن و کسی نمی دونه چه اتفاقی به سر عادت هاشون میاد. برای دنیا مهم نیست که ما هر روز صبح چه ساعتی بیدار میشم ، صبحانه و نهارمون رو چطوری می خوریم یا کل روز مون رو با چی پر می کنیم. برای دنیا مهم نیست که ما داریم برای چی تلاش می کنیم یا واسه چی و کی داریم زندگی می کنیم، و این بی شک دست کم برای من غم انگیزه.
حتی گاهی به این فکر می کنم که بعد از مرگ اون لباس ها، اتاق، کفش ها یا هر چیز دیگه ای شاید دلشون برای صاحب شون تنگ بشه.
آدم ها همون طور که عادت می کنن، هر چیزی رو به خودشون عادت میدن و من باور نمی کنم که روزی دل وسایلم برای من تنگ نشه، من باور نمی کنم که نبودنم هیچ تاثیری توی روند روز و شب نداشته باشه.
شاید درک اینکه به همین سادگی همه چیز تموم میشه برام سخت تر از اون چیزی باشه که اتفاق می افته.
مرگ اتفاق ساده ایه که با امید متناقضه و مشکل اینجاست که آدم ها هم با امید زنده اند.
شاید اون روزی که ما نباشیم دل دنیا برامون تنگ بشه، شاید بشه یه روز یه منطقی برای مرگ پیدا کرد که دیگه آدم دلواپس یتم شدن آرزوهاش نباشه ، شاید تا اون موقع دیگه مرگ طعم تلخی نداشت و می شد با لبخند سرکشیدش.

سعید شجاعی
سیزده ، سه ، نودوسه

به بهانه مرگ داییم.

قهوه ای

من رویین تنی بودم
که نمی دانستم
چشم های تو
پاشنه ی آشیل من است.


سعید شجاعی 

آرامش

آرام گرفته ام؛ 

پس از سالها طغیان 

غمی جاری در افکارم  

آرام گرفته است با تو. 

سعید شجاعی 

شوکا و بهار نارنج

به اردیبهشت که می رسیم
تو را در عطرهای ملایم
می یابم،
از شکوفه ها و عطر بهار نارنج
تا عطر چای بهاره،
به اردیبهشت که می رسیم
حتی یاد تو در ذهن خسته ی من شکوفه می زند،
اردیبهشت فصل عجیبی ست شوکا،
انگار به یک عروسی بی عروس دعوت شده ایم
که غم پنهانی در بین لبخندهایش پیداست.
از اردیبهشت که بگذریم
من به حول و حوش سی سالگی رسیده ام
و هنوز از تو هیچ خبری نیست.
مدتی قبل سر به شهر گذاشتم
و تمام تنهایی ام را قدم زدم،
مدتی به چراغ های رنگارنگ
اندکی به آدم های عجول و همیشه بد خلق
و کمی هم به ساختمان های به ظاهر خوشبخت خیره ماندم،
اما هیچ چیزی به اندازه ی یک کوچه بن بست
که روی دیوارش یاسی مهربان دامن گسترده بود مجذوبم نکرد،
راستی از اردیبهشت گفتیم
شوکا چه قدر بد است که مردم شهر
اردیبهشت را نمی شناسند،
عطر اردیبهشت در خیابان های شان گم شده است
و هیچ کسی به پیشواز شکوفه ها نمی رود،
درست است که دنیا بدون تو
همیشه غمگین است
اما در شب های شهر
آدم ها شکار دلتنگی می شوند،
با این که تمام شهر را چراغانی کرده اند
اما در بهبود حالشان افاقه ای نکرد؛
شوکا در شهر انگار
تو چندین برابر نبودی.
شوکا به اردیبهشت رسیدیم
به عطر بهار نارنج
به عطر چای بهاره
به عطر گلهای ناب
و بوی خوش دریا،
اردیبهشت شمال است
و شمال بی تو حال اردیبهشت هایش
چندان تعریفی ندارد.
درست است که بی تو
تمام دنیا غمگین است
و من حضورت را دوست دارم،
اما وقتی تو باشی
حال اردیبهشت خوب است
و من با لبخند به سی سالگی ام سلام می گویم.

سعید شجاعی

آلزایمر

روزی آنقدر فراموشت می کنم
که دیگر نمی شناسمت، 

آلزایمر
در خانواده ما ارثی است.

سعید شجاعی 

دوست دار

هیچ اجباری در کار نیست
می توانی هر طور که دوست داری،
دوستم بداری.


سعید شجاعی 

هشدار جهانی

به سازمان ملل خواهم رفت
تا هشدارم جهانی باشد
از آدم هایی که همیشه
جای خالی خود را

در زندگی دیگران جا می گذارند.  

سعید شجاعی 

وسواس

وسواس گرفته ام،
انگار با هیچ اشکی
این بغض سبک نمی شود.

سعید شجاعی 

دلتنگی

چیزی شبیه دل پیچه،
آسم و سرگیجه
می گیرد دلم،
در عصر جمعه.


سعید شجاعی 

غریبه آشنا

غریبه ها آشنا می شوند
آشناها غریبه،
اما تو
همچنان تویی.

سعید شجاعی 

تصمیم

تصمیم گرفته بودم
که دیگر به تو فکر نکنم،
غافل از این که قلبم
تصمیم دیگری داشت.


سعید شجاعی 

دلگیر

پرنده نیستم که به آسمان قناعت کنم

درخت نیستم که پابند زمین شوم،  

من فقط به شکل دلگیری
بی تو تنها می مانم.


سعید شجاعی 

فرد

جمعه روز من است،
ببین در میان روزهای هفته
چه قدر تنهاست.

سعید شجاعی 

نگرانی

از حالت بی خبرم
و با این حال،
به حال خودم خو کرده ام.

سعید شجاعی 

عصر امروز

از زمانی که به یاد دارم،
عصر تکنولوژی
همیشه غروب غمگینی دارد.

سعید شجاعی 

چراغ سبز

مانند چراغی سبز

همه هر روز 

از من می گذرند. 

سعید شجاعی 

زندگی کوچک

از شماره های دفترچه تلفن
از آدم هایی که می شناسم وُ نمی شناسم شان
از کسانی که دور و نزدیک من اند،
از همه ی همه بریده ام،
انگارغیبت بزرگ یک نفر
اوقات زندگی کوچک ام را تلخ کرده است.


سعید شجاعی 

فصل رسیدن

بهار به نارنج می رسد
باران به پاییز
و در این فصل رسیدن،
انگار فقط ما بودیم
که به اشتباه رسیدیم.

سعید شجاعی 

زیست

برای قلبی که بی هنگام 

شکسته است،  

زمین مکان غم انگیزی 

برای زیستن است. 

سعید شجاعی 

درگیر

کاش پیش از عبور خود 

کشف می کرد 

احساسی را 

که در سکوت گیر کرده بود، 

بعد از عبور ساکت تو 

من به شدت درگیر دلتنگی شدم.  

سعید شجاعی 

بن بستت

کسی نیست
که در راه بازگشت
از بن بست هایش،
غمگین نگوید
ای کاش این مسیر
بن بست نداشت.
حالا ببین من
در بازگشتم از تو
چه غمی کشیده ام.

سعید شجاعی 

جمعه های خوب

جمعه همیشه روز خوبی است، 

این حال ماست 

که خوب نمی شود.  

سعید شجاعی 

وقوع

لبخند تو
بی سابقه ترین
اتفاق ِ اخیر من است،
سالهاست که جز چند بغض
چیزی در من به وقوع نمی پیوندد.

سعید شجاعی 

بهاری

بهار چه با سلیقه است،
مثل کدبانویی تمام عیار
که پشت خستگی روزانه اش
یک دنیا زیبایی پنهان است.


سعید شجاعی

در

در  ِ این شعر را باید بست،
این کلمات
پُر از بغض های خصوصی اند.


سعید شجاعی 

لعنتی

آدم های زیادی می آیند 

آدم های زیادی می روند، 

لعنت خدا بر آنها 

که فراموش نمی شوند. 

سعید شجاعی 

پای بست

در تردد ساده ی تو
دلم هر روز در عین سادگی
چند ریشتر بیشتر می لرزد،
کاش کسی نداند
این خانه از پای بست
عاشق است.


سعید شجاعی 

رخداد پاییزی

نه این که دلخوشی از بهار ندارم،
اما پاییز
هنوز هم عاشقانه تر است
و من سالهاست که  در شمارش روزهای تقویم
به دنبال یک رخداد عاشقانه می گردم؛

با من از نزدیک شدن پاییز
سخن بگویید.


سعید شجاعی 

دگران

تنهایی دو بخش بیشتر ندارد،
یک بخش آن منم
و بخش دیگر آن
همیشه نیست.


سعید شجاعی

بحران باران

دلتنگ که باشی
باران
بحرانی ترین
اتفاق تنهایی ات می شود.


سعید شجاعی 

مرگبار

در این روزهای بی حوصله
هیچ جنگ مرگباری
بیشتر از دلتنگی
قربانی نمی گیرد.


سعید شجاعی 

عادتی عادی

این دلبری دست خودت نیست،
عادت های ساده ی تو
در حالت عادی هم زیباست.


سعید شجاعی

بی خبری

ای دورترین آشنای نزدیکم،

این بی خبری 

عادت خوبی نیست. 

سعید شجاعی 

ماجراجویی

داد از لب های سرخ ات 

که با لبخند 

اعلام ماجرا جویی می کنند.  

سعید شجاعی 

نمناک

چیزی به چشمانم بگو

بی تو دارند شورش را 

در می آورند.

سعید شجاعی 

مسافرم

زیر این آسمان بی تعادل
فقط ما می توانیم توازن زمین را
حفظ کنیم،
پس برو
و پیش از سقوط در دام دلتنگی
به دورترین بـُعد افق پرواز کن،

تو آن سمت دنیا بایست
من هم هوای این گوشه را دارم
تا دیگر
آب از آب تکان نخورد.


سعید شجاعی

بی غم

لبخندت آنقدر دلنشین بود
که دیگر هیچ غمی را
به روی خودم نیاوردم.


سعید شجاعی  

نغمه

از چشم های تو
نغمه های غمگینی به گوش می رسد،
انگار به زبان هزار ابر
آواز می خوانند.

سعید شجاعی

خوب ترین

خوب ترین حس من
با دیدن ات
شکل می گیرد.

سعید شجاعی 

بد حالی

چه قدر بد است
حال شاعری
که دیگر نباید تو را
به یاد آورد.


سعید شجاعی

باز باران

دیشب تو نبودی،
من هم به استقبال باران نرفتم،
تا صبح در کوچه ها بارید.

سعید شجاعی 

خصومت

یک نفر باید پا در میانی کند،
این زندگی با من
خصومت شخصی پیدا کرده است.


سعید شجاعی 

مهربانی

چه قدر خوب  
مهربانی
به تو می آید.


سعید شجاعی

امنیت

تنها با لبخندت
خاورمیانه
احساس امنیت می کند.


سعید شجاعی 

دلتنگی

سکوت تو 

به من هم سرایت کرده است، 

دیگر نمی دانم به چه زبانی 

ابراز دلتنگی کنم. 

سعید شجاعی 

حزن

چه حزنی دارد
سرگشته ای گمنام،  

که در حوالی پریشانی موهایت 

از یاد رفته است. 

سعید شجاعی